Dansende “Obruni’s”

Hoi stoere lezers,
Tis inderdaad wat Marieke zegt, ik houd niet van lezen, dus ik weet wat ik jullie aan doe, heb veel respect voor jullie! ;-)
Inmiddels zijn we aangekomen op Ko-Sa en zit ik in “the office of Nol” voor een ventilator achter de laptop. Na mijn vorige verhaal hebben we nog even een kakkerlakkenjachtje gehad in de kamer op de cacaoplantage voor we konden slapen. De dag erna (donderdag 12 november) hebben we dus de cacaotoer gedaan en het was erg leuk. De gids vertelde over de soorten, ziektes, productie en producten. Het was gaaf om te zien dan van de pulp en omhulsels ook producten gemaakt worden, niets wordt weggegooid. We zagen hoe de bonen na een poosje fermenteren ontdaan werden van de placenta… (dat rook net zo smakelijk als dat je dit leest! ;-) ) Bij de planten kregen we een boontje zo uit de pit en dat is erg slijmerig. Heb geprobeerd het te weigeren, maar “als je door bent” smaakt het fris en fruitig.
Na de toer zijn we gelijk op weg gegaan naar Lake Bosomtwi. Onderweg bij hotel Anita gegeten, dat was verrassend veel en lekker! San vat dus meteen het plan op om de Lariam maar alvast te nemen. Nou, dat kreng begon gelijk te werken bij haar. Ze wilde me uitleggen hoe ik foto’s moet maken, ziet bij het meer op haar foto’s de maan en soms manen, ze ziet motjes aan voor vleermuizen enz. Volgende keer nemen we hem maar weer in de avond, slapen we tenminste tijdens de eerste uitwerking!
Bij de borrel ga ik aan de Pina Colada… Het voelt als vreemd gaan om geen Amarula te nemen, maar die heb ik na het eten weer genomen! ;-) Bij de borrel krijgen we van Nol en Annelies een souvenir uit Ghana. Een tas gemaakt van waterzakjes. In heel Ghana zie je plastic drinkwaterzakjes. Om vervuiling te voorkomen is er een bedrijf die de zakjes weer gebruikt in producten, zie www.trashybags.com.
Vrijdag 13 november zijn we naar Kumasi gegaan, waar de grootste markt van West Afrika is. De markt is groot, maar de paden smal. En hoe het mogelijk is weet ik niet, dan komt er ineens een taxi doorheen. Na wat steegjes doorgegaan te zijn, zoeken we toch de grote straten weer op, maar daar is het ook een grote mensenmassa! Vlak voor we de grote straat op gaan, probeert er nog een vrachtwagen de markt op te gaan. Kramen gaan omver en ik vraag me af hoe ver hij gaat komen, want het past gewoonweg niet, maar ze doen het toch. Ik wacht nog netjes mijn kans af, om om de vrachtwagen heen te gaan, maar de mensen daar manen deze “Obruni” (blanke) door te lopen. Tja, die mentaliteit heb ik nog niet… ;-) Dan nemen we een taxi die ons naar een wijk brengt waar alleen maar kramen met auto onderdelen zijn. En dan vooral tweedehands, zo ongelooflijk groot!! Mocht je onderdelen nodig hebben, hier moeten ze gewoon te vinden zijn!
De taxi brengt ons daarna naar de auto en in Kumasi gaan we nog pizza eten, erg lekker!!
De weg terug naar Lake Bosomtwi is wat lastig, ze kennen hier niet echt wegbewijzering, dus het is vragen en af en toe de verkeerde kant op gewezen worden… Maar voor het donker zijn we bij de lodge en gaan San en ik nog een stukje lopen. Dit keer de andere kant op en komen we in een dorpje, waar net de schoolbus aankomt. Het is een wirwar van kinderen en tja, dan val je als Obruni dus wel op. Ze willen met z’n allen op de foto en rukken dan je camera uit je handen om te kijken op de display. Er staan nog een vrouw met een kind op haar rug en eentje aan de hand en vraagt of ik haar wil fotograferen, dat is een mooie foto geworden: zij blij, ik blij! Dan gaan ze voor me zingen en ik ga een beetje gek dansen… Had ik dat maar nooit gedaan, want ze vinden het erg leuk en blijven maar zingen en ik maar dansen. Gelukkig komt San ook snel meedansen en dan maar weer terug naar de lodge, want het dansen, geknijp in de kuiten en billenklapperij van de kids is genoeg! ;-)
Vlak voor het donker wordt, krijgen we nog een giga dreigende lucht boven het meer. In de avond begint het dan ook flink te regenen. In onze kamer is het ook nat. Niet van de regen, maar omdat de stroom uitvalt en de ventilator dus stil hangt. Binnen no-time gutst het water dan van je lijf. Na 4 uur ging hij wel weer aan, maar toch… bijzonder nachtje!
Zaterdag 14 november gaan we via de goudmijnen van Obuasi naar Ko-Sa. Obuasi is een vrij grote plaats met 220.000 inwoners. In de goudmijnen werken zo’n 5000 mensen, dus de mijnen zijn wel behoorlijk belangrijk. Er is wel een rondleiding, maar vanwege onderhoud kunnen we niet ondergronds. We krijgen een mijnwerkersoutfit aan. We moeten ons tijdens de excursie als mijnwerkers voelen, nou dat lukt wel met stofjas, veiligheidshelm en zuurstofkast. Als we bij de lift kijken, mogen we van de voorman daar mee met de lift. De gids twijfelt, want eigenlijk mag het niet, maar wij grijpen onze kans! We gaan naar level 12, zo’n 350 meter onder de grond (totale diepte is 1500 meter!). We mogen niet uit de lift, maar kunnen wel de schachten zien. Dan rijden we ook nog naar de andere kant van de stad om daar de fabriek te zien. Daar mogen we niet in, maar de gids vertelt het proces. Het goud wordt met chemicaliën uit de ertsen gehaald en de klompjes gaan per helikopter naar Accra voor verder vervoer naar Zuid-Afrika, die voor 80% eigenaar van de mijnen is. We klimmen nog wel op een hele grote vrachtwagen, waarvan de banden groter zijn dan mijzelf!
De gids heeft mijn camera en vindt hem geweldig, geloof dat we 20 foto’s hebben van ons 4 op de truck! ;-)
Rond 17 uur kwamen we aan op Ko-Sa! Heel leuk om het nu eens in het echt te zien, na al die nieuwsbrieven en verhalen! Het ligt direct aan zee en we hebben een gave kamer! Ook zien we de tent waar Nol en Annelies al 2 jaar in bivakkeren. Ik begrijp wel dat ze zin hebben in hun huis (wat nog gebouwd moet worden). Ko-Sa is dit weekend helemaal volgeboekt en bij het eten is het dus een gezellige drukte. Er zijn vooral veel Nederlanders, waaronder een aantal meiden die vrijwilligerswerk doen in weeshuizen, respect!
Vandaag zondag 15 november hadden N&A voor ons als rustdag ingepland, maar Annelies moet boodschappen doen en San en ik gaan mee. Op de heenweg nemen we twee vrouwen mee naar het volgende dorp. San en ik zijn verbaasd wat ze anders gelopen hadden aan afstand. Het is erg leuk op de markt, vooral omdat de meesten Annelies al kennen en ze helpen met sjouwen. Ondertussen hebben San en ik wat sjans met de kids en als we terug komen van de auto, komt er een meisje helemaal om me heen huggen.. ;-) Op straat zien we mister Abbey, de man die wat daken op Ko-Sa heeft gemaakt en hij rijdt met ons mee terug. Als lunch hebben we een speciaal Ghanees recept, wat de Ghanesen met de handen eten, maar wij nemen toch maar het bestek! ;-)
Nu zit ik schoongedoucht achter de laptop na een heerlijke duik in de oceaan. Het zag er ruig en koud uit, maar de temperatuur viel echter 100% mee.
En nu is het Amarula-tijd!! Proost!!
Mier
xxx
ps: Foto’s plaatsen is erg lastig, maar ik ga morgen ofzo mijn best doen, nu moeten N&A ook even admin doen enzo